ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ දකුණේ සිංහලයන්ගේ ගැටළුවත් උතුරේ දෙමළ ජනයා මුහුණ දී ඇති ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ ගැටළුවත් එකක් ලෙස ගැනීමට බොහෝ දෙනා කැමැති මුත් ඇත්ත එය නොවේ. දෙමළ ජනයා තමන් දෙමළ වීම නිසාම රාජ්‍යයෙන් එල්ලවන සුවිශේෂි මර්දනයකට ගොදුරුවන බව පවසන විට, ලංකාවේ දෙමළ ජනයාට එරෙහිව ජාතික පීඩනයක් ඇතැයි පිළිගැනීමට අකැමැති පිරිස් ධනේශ්වර හමුදාව ඇතුළු රාජ්‍ය මර්දන යන්ත්‍රය සිංහලයන්ට දෙමලුන්ටද සළකනුයේ එකම ආකාරයකට බව පවසති. ඒ සඳහා නිදසුන් ලෙස ඔවුහු ඉදිරිපත් කරන්නේ 1971 දී හෝ 1989 දී රජයේ හමුදා විසින් දසදහස් ගණනින් සිංහලයන් දකුණේදී මරා දැමුණ ආකාරයයි. හමුදාව විසින් රතුපස්වල දී ජලය ඉල්ලා සිදුකළ උද්ඝෝෂණයන්ට වෙඩි තබා සිංහලයන් මරා දැමීම ඔවුන් ඉදිරිපත් කරන තවත් උදාහරණයකි. නමුත් මොවුහු හිතාමතා අමතක කර ඇති කරුණ වනුයේ දකුණේ දී මිනිස් ඝාතන හෝ වෙනත් මානව හිමිකම් උල්ලංඝණයන් සිදුවන විට තමන් එයට එරෙහි වුව ද උතුරේ දෙමළ ජනයා රජයේ හමුදාවන් විසින් ඝාතනය කරන විට, රාජ්‍ය මර්දනය යන්ත්‍රය පැත්තේ සිට ගනිමින් තමන් එකී මර්දනයට සහ සංහාරයට පූර්ණ සහයෝගය දුන් බව ය. උතුරේ සහ දකුණේ ජනයා මුහුණ දෙන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිලිබඳ ගැටළුව එකිනෙකින් වෙනස් වීමට හේතු වී ඇත්තේ රජයේ හමුදා ඒ සඳහා භාවිතා කරන අවි ආයුධවල හෝ උපක්‍රමවල වෙනස් කම් නොව, රාජ්‍ය මර්දනය එල්ලවන්නේ සිංහලයාට ද දෙමළාට යන කරුණ මත සිංහල සමාජයෙන් මතුවන ප්‍රතිචාරවල වෙනස්කම්ය.
සිංහල ආධිපත්‍යයට නතු වූ රාජ්‍ය යන්ත්‍රය යටතේ තමන් විසින් අඩ සියවසකට අධික කාලයක් තිස්සේ අත් විඳිනු ලැබූ, විෂම ලෙස සැළකීම්, ජාතිවාදී ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා, ආයතනගත ජාතිවාදය, බලය බෙදාහැරීම් පිළිබඳ නින්දිත රැවටීම් සහ මිලිටරි මර්දනය ආදිය හමුවේ දෙමළ ජනතාව අවසානයේදී විශ්වාස කළේ පීඩක සිංහල රාජ්‍යයෙන් වෙන්වීමෙන් පමණක් තමන්ට මිනිස් ගෞරවය සහිත පුරවැසියන් ලෙස ප්‍රජාතාන්ත්‍රික අයිතීන් භුක්ති විඳීමට අවස්ථාව උදාවනු ඇති බවය. ස්වයං නීර්ණය සඳහා තමන්ට ඇති අයිතිය වෙනුවෙන් ඔවුහු අරගල ආරම්භ කළේ එබැවිනි. නමුත් සිංහල සමාජයේ බොහෝ දෙනෙකුන් තමන්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ලැබීමට ඇති බාධාව බවට විශ්වාස කළේ ස්වයං නීර්ණය සඳහා දෙමළ ජනයා ගිය අරගලයයි. රාජ්‍යය විසින් මහා ජන සංහාරයක් සිදු කරමින් වන්නියේ සමස්ත දෙමළ ප්‍රජාවම එළිමහන් සිරකඳවුරුවල ගාල් කර එම අරගලය පරාජය කළ පසුව තමන්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ලැබෙනු ඇතැයි සිංහල සමාජය බහුතරයේ අදහස විය. එනිසා රාජ්‍යය විසින් ගෙන ගිය දෙමළ ජන සංහාරක යුද්ධයට ආධාර දීම සිංහල සමාජය පැත්තෙන් ගත් කල තමන්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය දිනාගැනීමේ අරගලයේ එක් අදියරක් ද විය. සිංහල සමාජයේ මෙම හැසිරීම අරුමයක් නොවන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ උපත සිදු වූයේ යැයි පවසන ග්‍රීසිය තුළ ගාල් කර සිටි ලක්ෂ සංඛ්‍යාත වහලුන්ට ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය භුක්ති විඳීමේ අයිතිය අහිමිවීම ගැන පමණක් නොව ඔවුන්ට සතුන්ටත් අන්ත ලෙස සැළකීමේ සම්ප්‍රදායන් ගැන උදාහරණ ද මිනිස් ඉතිහාසයේ විරල නොවන බැවිනි. වහලුන් වූ කලී ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ග්‍රීක පුරවැසියා සතු දේපලක් පමණක් විය.
දෙමළ සංහාරයේ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ප්‍රතිලාභයන් සමව බෙදී නොයාම ගැන සිංහල මධ්‍යම පන්තිකයන්ගේ කෝපය
උතුරු නැගෙනහිර විසූ එක් ලක්ෂ හතලිස් දහසකට ආසන්න ජනතාවක් සංහාරය කර ඉතුරු වූ සියල්ලන් අමානුෂික ලෙස කඳවුරුවලට ගාල් කළ රාජ්‍ය යන්ත්‍රයකින් තමන්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ලැබෙනු ඇතැයි සිංහල සමාජයේ බහුතරයක් විශ්වාස කළේ හුදෙක් දේශපාලන මුග්ධකම හෝ අදූරදර්ශි කම නිසාද? නැතහොත් රාජ්‍යයේ සිංහල කේන්ද්‍රීය දේශපාලනය ගැනත් තමන්ට අවශ්‍ය කුමන වර්ගයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක්ද යන්න ගැනත් ඔවුන්ට නිවැරදි අවබෝධයක් තිබූ නිසාද?
වික්ටර් අයිවන් සහ සුමනසිරි ලියනගේ වැන්නන් දෙමළ ජනයා මත සිංහල රාජ්‍යය විසින් දියත් කළ කෲර ජන සංහාරය සිංහල සමාජය තුළ සාධාරණීකරණය කළේ එය රට තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගොඩනැගීමට අත්‍යවශ්‍ය ඓතිහාසික කාර්යභාරයක් ලෙස විස්තර කරමිනි. වික්ටර් අයිවන් එය හැඳින්වූයේ “ඉතිහාසයේ අචේතනික අතකොළුව” ලෙසය. වික්ටර් අයිවන් හෝ සුමනසිරි ලියනගේ වැන්නන් මුග්ධයන් ලෙස හැඳින්විය හැකි ද? නැතහොත් ඔවුන් සිය අදහස් වලින් නියෝජනය කළේත් කරන්නේත් සිංහල සමාජයේ බහුතරයක අපේක්ෂාවන් ද? මානව අයිතීන් හෝ දේශපාලන සදාචාරය පිලිබඳ නිරපේක්ෂ විශ්වීය මිණුම් දඬුවලින් මනින විට කෲර, අමානුෂික සහ ෆැසිස්ට්වාදි යැයි සැළකිය හැකි මෙවැනි අදහස් මේ වර්ගයේ බුද්ධිමතුන් විසින් ඉදිරිපත් කරන විට ඒවාට සිංහල සමාජයෙන් පිලිකුළක් හෝ දැඩි විරෝධයක් එල්ල වනු ඇති බවට යම්තමින් හෝ සැකයක් ඔවුන් තුළ තිබුණා නම් නීච අවස්ථාවාදීන් ද වන ඔවුහු කිසි විටෙකත් එවැනි මතවාද විවෘතව ඉදිරිපත් නොකරනු ඇත.
1. සිංහල ප්‍රගතිශීලින් සහ වම්මුන් සිංහල ජාතිවාදය සමග සන්ධාන ගත වීම
මේ දිනවල මැතිවරණ වේදිකාව තුළ මෛත්‍රිපාල සිරිසේන දිනවීම සඳහා දර දිය අදින සිංහල සමාජයේ ප්‍රගතිශිලීහු බොහෝ දෙනෙකු මානව හිමිකම් සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැන දෙමළ මිනිසුන්ගේ ඉල්ලීම් පිළිබඳ සංවාදයේදී ස්වයං වාරණයක් පනවා ගෙන සිටිති. මොවුන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙකු මෙයට කලකට පෙර අතිශය දුෂ්කර තත්ත්වයන් යටතේ පවා දෙමළ ජනයාගේ අයිතීන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටි අයයි. මොවුන්ගේ අදහස වනුයේ මැතිවරණ වේදිකාව මත ජාතික ප්‍රශ්නය හෝ දෙමළ ජන සංහාරය ගැන කතා කළහොත් එය තමන්ගේ සහාය ලබන අපේක්ෂකයාගේ ඡන්ද ව්‍යාපාරයට අවාසිදායක ලෙස බල පානු ඇති බවත්, එමගින් මහින්ද රාජපක්ෂට යළිත් වරක් බලය ලබා ගැනීමට ඉඩ ලැබෙනු ඇති බවත් ය. මෙයට පෙර පවා සිංහල සමාජයේ ප්‍රගතිශීලි යැයි සැළකෙන බොහෝ දෙනා දෙමළ මිනිසුන්ගේ අයිතීන් හෝ ස්වයං නීර්ණ අයිතිය ගැන කතා කරන විට ඒ කතා කිරීමේ අයිතිය සිංහල සමාජය සමග කිසියම් බාල නිවට සම්මුතියක් තුළින් ලබා ගැනීමට උත්සාහ දැරූ අවස්ථාවන් තිබිණි. ස්වයං නීර්ණ අයිතිය න්‍යායිකව පිළිගත් ඇතැමුන් ඒ වෙනුවෙන් ජාතිවාදී සිංහලයින්ගෙන් තමන්ට අවුලක් නොවීම සඳහා ස්වයං නීර්ණ අයිතිය වෙනුවෙන් සටන් කළ දෙමළ විමුක්ති කොටි සංවිධානය ෆැසිස්ට් සංවිධානයක් ලෙස නම් කළහ. කොටින් ව ෆැසිස්ට් ත්‍රස්තයන් ලෙස නම් කරන්නේ නම් ස්වයං නීර්ණයට පක්ෂව මොනවා ලියුවද කියුවද සිංහලයාට එය ප්‍රශ්නයක් නොවීය. මන්ද යත්, ස්වයං නීර්ණ අයිතිය හුදු මූලධර්මයක් සේ සැළකිය හැකි නමුත් කොටි සංවිධානය භෞතිකව පැවති හෙයිනි.
මෙවර ජනාධිපතිවරණයේදී දෙමළ ජනයා මුහුණ දී ඇති දෛනික හෝ දිගුකාලීන ප්‍රශ්න සිංහල ප්‍රගතිශිලින් විසින් මතු නොකරන්නේ සිංහල ජාතිවාදය සමග එවැනිම හෝ ඊටත් වඩා නරක අවස්ථාවාදී සම්මුතියකට එළැඹෙමිනි. සිංහල ජාතිවාදි අතුරලියේ රතන සමග සම්මුතියක් ඇති කරගනිමින් ඔවුන් සමග එක් වේදිකාවේ ලගින ඇතැම් වාමාංශික නායකයන් බහුජාතික සමාගම් පිලිබඳ ජාතික හෙළ උරුමයේ බොරු විරෝධය අතිශයෝක්තියෙන් හුවා දක්වමින් විනෝද වෙයි. මේ අතර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ සඳුන් හරය මිට මොළවාගෙන ප්‍රාදූර්භූත වූ මෛත්‍රීපාල, චම්පික සහ රතනලා මෙන්ම සරත් ෆොන්සේකාලාගෙන් සමන්විත ලේ වැකි අපකීර්තිමත් බලඇණි පෙරටු කොටගත් ඇතැම්හු විපිළිසර සමාජයක ඉච්ඡා භංගත්වය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පුනරුදයක් සේ ඒත්තු ගන්වමින් සිටිති. අඩුම වශයෙන් ලක්ෂ එකහමාරක් අමානුෂික ලෙස සංහාරය වූ රටක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය දිනාගැනීම සඳහා වන අරගල වේදිකාවෙන් ඇසෙනුයේ එම සංහාරක යුද්ධයේ ජයග්‍රහණයේ සැබෑ උරුමකරුවන් කවුද යන්න ගැන මිසෙක එහි ගොදුරු බවට පත් දෙමළ ජනයාට යුක්තිය ඉටු කරන ආකාරය ගැන නොවේ. මේ සියළු ප්‍රගතිශීලින් උපක්‍රමිකව නිහඬව සිටින්නේ යැයි යමෙකුට තර්ක කළ හැකිය. ප්‍රශ්නය එය නොවේ. එලෙස නිහඬව සිටින්නේ තමන් දෙමළ ජනයාගේ ජීවත්වීමේ අයිතිය හෝ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික අයිතීන් පිළිබඳව ප්‍රශ්නය මතු කළහොත් සිංහල ජනතාව තමන් සහාය දෙන අපේක්ෂකයාට එරෙහිව යනු ඇතැයි යන බිය නිසා වීම ය.
මේ ප්‍රගතිශිලීන් විසින් සිංහල සමාජයට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ලබා දීමට පළමුව, තමන්ගේම අදහස් පළකිරීමේ අයිතිය, තමන් විසින් ප්‍රජාතාන්ත්‍රික අයිතීන් ලබා දීමට උත්සාහ දරන සිංහල සමාජය වෙතින් දිනාගත යුතුව ඇත. සිංහල සමාජයත් එය ගිලගත් ජාතිවාදයත් සමග යම් කාරණා ගැන ස්වයං වාරණාත්මක සම්මුතියකට එළැඹීමට මොවුන්ට සිදු ඇත්තේ සිංහල ඡන්ද වෙනුවෙන් එය අත්‍යවශ්‍ය කොන්දේසියක් බැවිනි. කෙසේ වුව ද එය දෙමළ ජනයාට එරෙහි ජන සංහාරක රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති සමග සම්මුතියක් බවට ද පත්වන්නේ සිංහල සමාජය දෙමළාට එරෙහි මර්දනයේදී සෑම විටෙකම රාජ්‍යය සමග සම්මුතියක සිටි බැවිනි.
2. සිංහල පීඩිත පන්තීන් සහ සිංහල ධනේශ්වර රාජ්‍ය යන්ත්‍රය අතර දෙමළාට එරෙහි සම්මුතිය
රාජ්‍යය සහ සිංහල අතරමැද පන්තීන් අතර පවතින මේ සම්මුතිය පසුගිය සියවසේ ආරම්භය දක්වා දිවෙන්නකි. මේ සම්මුතිය පදනම් වී ඇත්තේ රාජ්‍යයේ සුබ සාධනවාදී ප්‍රතිපත්තිය අඛණ්ඩව පවත්වාගෙන යාම, ඒකීය රාජ්‍ය ව්‍යුහය සහ එහි සිංහල බෞද්ධ ආධිපත්‍යය ආරක්ෂා කිරීම සහ උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ ජාතික අනන්‍යතාව අහෝසි කර එහි සිංහල ආධිපත්‍යය තහවුරු කිරීම යන කොන්දේසීන් මත ය. සුබ සාධනවාදී රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තීන් දිගටම පවත්වාගැනීමේ සිංහල අතරමැදි පංතිකයාගේ ඉල්ලීම ගැන හැරෙන්නට ඒකීය රාජ්‍යය හෝ උතුරු නැගෙනහිර සිංහල බෞද්ධ ආධිපත්‍යය පිහිටුවීම ගැන රාජ්‍යය හසුරුවන ධනපති පන්තිය සහ අතරමැද පන්තිය නියෝජනය කරන දේශපාලන බලවේග අතර මූලික ප්‍රතිපත්තිමය ගැටුමක් දක්නට නැත. දෙපාර්ශ්වයේම ද්‍රව්‍යමය උවමනාවන් ඒ කොන්දේසි තුළ නියෝජනය වන බැවිනි.
රාජ්‍යය සමග සිංහල පීඩිතයාගේ සම්මුතියේ ආර්ථික පදනම
බ්‍රිතානීන් විසින් නිල වශයෙන් ‘ස්වාධීනත්වය’ ප්‍රදානය කිරීමට පෙරාතුව පවා, සිංහල අතරමැද පන්තීන් වෙනුවෙන් නොමිලේ ලබා දෙන ලද අධ්‍යාපනය සහ සෞඛ්‍ය සේවාවන්, ආහාර සලාක සහ කෘෂිකාර්මික සහනාධාර, සංවර්ධන ව්‍යාපෘතීන් ආදිය සඳහා අවශ්‍ය වියදම් සපයාගන්නා ලද්දේ වතු වගාවෙන් ලද ආදායමිනි. ඒ වතුවල වහලුන් ලෙස ශ්‍රමය වැගිරූ දෙමළ කම්කරු ගැහැණුන් සහ මිනිසුන්ගේ අතිරික්ත ශ්‍රමයේ වටිනාකම යොදාගනිමිනි. රාජ්‍යය සහ සිංහල අතර මැද පංතිය අතර පළමු සම්මුතිය ගොඩනැගෙනුයේ දෙමළ වතුකම්කරුවාගේ අතිරික්ත ශ්‍රමය සුරාකමින් මේ සුබසාධනය පවත්වාගැනීමේදීය. මෙම ආදායමින් කොතරම් ප්‍රතිශතයක් එය ඉපැයූ මේ මිනිසුන්ගේත් ගැහැනුන්ගේත් සුබසාධනය සඳහා යොදවන්නට ඇත්දැයි සිතා ගත හැක්කේ අද පවා ඔවුන් අතර පවතින මන්දපෝෂණය, ළදරු මරණ අනුපාතිකය, සාක්ෂරතාව, දළ ජීවන අපේක්ෂාව, සනීපාරක්ෂක පහසුකම් සහ ඔවුන් ජීවත්වන ලැයිම් කාමරවල තත්ත්වය විමසා බැලීමෙනි. ජාතික විෂමතාවන් සහ අගතීන් පවත්වා ගැනීම සුරාකෑම තියුණු කිරීමට බහුලව යොදාගන්නා ක්‍රමයකි. 1949 දී ඩී. ඇස්. සේනානායක විසින් දෙමළ වතු කම්කරුවන් ලක්ෂ ගණනක ඡන්ද අයිතිය අහිමි කරමින් ෆැසිස්ට් පන්නයේ ක්‍රියාමාර්ග ගනු ලැබූ විට සිංහල සමාජයෙන් එයට එරෙහිව විරෝධතාවක් පැන නොනැගුණා පමණක් නොව, සමාජයේ විශාල පිරිසක් විසින් එම ක්‍රියාව අනුමත කිරීම ද සිදුවිය. සම සමාජ සහ කොමියුනිස්ට් පක්‍ෂ මුල දී යම් විරෝධතාවක් මතු කිරීමට උත්සාහ ගත්තද පසුව එය අත්හැර දැමූහ. පාර්ලිමේන්තුවාදය තුල ගිලී සිටි ඔවුහු, ඡන්ද බලය අහිමි වූ වතුකම්කරුවන්ට වඩා ඡන්ද බලය හිමි සිංහල අතරමැද පාන්තිකයා තමන්ට වඩාත් වැදගත් බව නිගමනය කරන්නට ඇත.
යුද්ධයේ ආර්ථික ප්‍රතිලාභ
මේ දිවයිනේ එකම ඓතිහාසික උරුමය හිමි සිංහල බෞද්ධයන්ට පමණක් යන ස්වෝත්තමවාදී අදහස්වලට අමතරව උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ ජනයාගේ සාම්ප්‍රදායික නිජබිම් මත සිංහල රාජ්‍යයේ ආධිපත්‍යය තහවුරු කිරීමෙන් පසුව එම ප්‍රදේශවල සම්පත් අත්පත් කරගැනීම මගින් තමන්ට හිමිවන ආර්ථික ප්‍රතිලාභයන් පිළිබඳ ද්‍රව්‍යමය උවමනාව විසින් ද සිංහල සමාජයේ බහුතරයක් රජයේ යුද්ධයට පක්ෂපාතී ස්ථාවරයකට ගෙන එනු ලැබිණි. යුද්ධය විසින් හමුදාව සහ පොලිසිය තුළ රැකියා අවස්ථාවන් විශාල ප්‍රමාණයක් බිහි කළේය. උතුරු නැගෙනහිර නොවන සෙසු දිස්ත්‍රික්ක 18 ක 2011 දී ජන ගහණය 15,173,820 ක් වනවිට ඒ පළාත්වලින් පැමිණ ස්ථිර හමුදාව, ජාතික ආරක්ෂක බලකාය, නාවික හමුදාව, ගුවන් හමුදාව යන අංශවල පමණක් සේවයේ නියුතු සංඛ්‍යාව 352,700කි. පොලිස් සේවයේ නියුතු සංඛ්‍යාව 60,000කට ආසන්නය.පොලිස් විශේෂ කාර්ය බලකාය වැනි අතුරු හමුදා සේනාංකද එක් කළ විට අඩුම තරමින් සමස්ත සේවා නියුක්තිය 425,000 ඉක්මවා යනු ඇත. මේ අනුව දළ වශයෙන් සිංහල සමාජයේ සෑම 35 දෙනෙකුගෙන් එක් අයෙකු ආරක්ෂක අංශවල සේවයේ නියුතු වන්නන් බව පෙනී යයි. ක්‍රියාන්විත හමුදා සේවයේ යෙදෙන්නන් සාමාන්‍ය රජයේ සේවකයන් ගේ වැටුප මෙන් කිහිප ගුණයක වැටුප් සහ දීමනාවන් ලැබූ බවත්, හමුදා සේවයේ යෙදෙන ඉතා දිළිඳු පවුල් පසුබිම් සහිත අය වුවද තම භෞතික ජීවන මට්ටම් සැළකිය යුතු ප්‍රමාණයකින් වර්ධනය කර ගැනීමට සමත් වී ඇති බවත් පැහැදිලි කරුණකි. මේ දැවැන්ත හමුදා යන්ත්‍රයට සේවා සහ භාණ්ඩ සැපයීම් ක්ෂේත්‍රය තුළ විවර වී ඇති ආර්ථික ඉඩ ප්‍රස්ථාවන් තුළින් ද සිංහල සමාජයෙන් සැළකිය යුතු ප්‍රතිශතයක් ආර්ථික ප්‍රතිලාභවලට හිමිකම් කියයි.
දෙමළ අරගලය යටපත් කිරීමෙන් පසුව එම ප්‍රදේශවල දෙමළ ගම්මාන පිටින් ඉවත් කරමින්, සිංහල ජනපදකරණයත්,හමුදා කඳවුරු ඉදිකිරීමත් සඳහා පවරාගන්නා ලද ඉඩම් ප්‍රමාණය අක්කර ලක්ෂ ගණනකි. උතුරු නැගෙනහිර ධීවර වරායන් විශාල ප්‍රමාණයක් නාවික හමුදාව යටතේ පවතින අතර දෙමළ ධීවරයන්ට අයත්ව තිබූ වෙරළාසන්න ඉඩම්වල දකුණෙන් එහි ගිය සිංහලයන් විශාල පිරිසක් සංවිධානාත්මකව පදිංචිකරවා ඇත. සිංහල දේශපාලනඥයන්ට සහ නාවික හමුදා බලධාරීන්ට අයත් ධීවර සමාගම් උතුරේ ධීවරයන්ට තහනම්ව ඇති මුහුදේ රිසි සේ මසුන් මරති. ලොව පුරා සංචාරකයන්ට ආකර්ශණයක් වූ නැගෙනහිර වෙරලේ පැවැති සම්ප්‍රදායික දෙමළ ගම්බිම වල ජීවත් වූ ජනයා පළවා හැර ඒවා සංචාරක කර්මාන්තය සඳහා යොදාගෙන ඇති අතර ඒ මගින් දකුණේ සිංහල ධනපතියන්ට ව්‍යාපාරික අවස්ථා රැසක් බිහිව ඇත්තේ සිංහල ප්‍රජාව සඳහා දහස් ගණනින් රැකියා උත්පාදනය කරමිනි. මීට අමතරව ඉදිකිරීම් ක්‍ෂේත්‍රයේ රැකියා සඳහා තවත් දහස් ගණනින් සිංහලයන් උතුරු නැගෙනහිර පළාත්වලට ගොස් ඇත්තේ මීට අමතර වශයෙනි.
යුද්ධයේත්, යුද ජයග්‍රහණයේත් ආර්ථික ප්‍රතිලාභ භුක්ති විඳින්නේරාජපක්‍ෂ පවුල පමණක් නොවන බව මේ අනුව පෙනී යනු ඇත. සිංහල සමාජයේ විවිධ ස්ථරයන්ට අයත් ලක්ෂ ගණනක් විවිධ ආකාරයෙන් මෙම ප්‍රතිලාභයන්ට හිමිකම් කියති. රාජ්‍යයේ දෙමළ සංහාරක පිළිවෙත්වල මතවාදීමය ආරක්ෂකයන් සහ ප්‍රචාරකයන් ලෙස මුළු මහත් සිංහල සමාජයේම මතය හැඩගැස්වීම කෙරෙහි මොවුහු විශාල වැඩ කොටසක් ඉටු කරති. හමුදා සේවයේ යෙදෙමින් පවුල නඩත්තු කරන සාමාජිකයා අයුක්ති සහගත ජන සංහාරක යුද්ධයක හවුල්කරුවෙකු යැයි කීමට පවුලේ සෙසු සාමාජිකයන් මෙන් ම ඔවුන්ගේ නැදෑ හිතවතුන්ද ඉදිරිපත් නොවනු ඇතිවා පමණක් නොව, එවැනි යුද විරෝධී මතවාද ඉදිරිපත් කරන සහ දෙමළ ජනයාගේ සිදුව ඇති අසාධාරණය ගැන කතා කිරීමට ඉදිරිපත්වන්නන්ට එරෙහිව සාමූහික ප්‍රචණ්ඩත්වය මගින් ප්‍රතිචාර දක්වති. දෙමළ ජනයාට එරෙහිව සිදු වූ යුද අපරාධ චෝදනා සිංහල සමාජය විසින් සාමුහිකව ප්රතික්ෂේප කිරීම පිටුපස ඇති දේශපාලන ආර්ථිකය වන්නේ සිංහල සමාජයේ සැළකිය යුතු විශාල ප්‍රතිශතයක් මෙම යුද්ධයේ ආර්ථික ප්‍රතිලාභ ලබන්නවුන් වීමය. මෙම ජනාධිපතිවරණයේදී ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ නීතියේ ආධිපත්‍යය තහවුරු කිරීම වෙනුවෙන් පෙනී සිටින මෛත්‍රිපාලගේ වේදිකාවෙන් 2009 ජන සංහාරයට සහ යුද අපරාධවලට සම්බන්ධ පරීක්ෂණ පැවැත්වීමක් ගැන කිසිදු වැඩපිළිවෙලක් ඉදිරිපත් නොවීමේ හේතුව වන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂගේ ආණ්ඩුවේ කැබිනට් ඇමැතිවරු හෝ ආණ්ඩු පක්‍ෂයේ සාමාජිකයන් ලෙස එකී ජන සංහාරයට මෛත්‍රිපාල සිරිසේන, චම්පික රණවක හෝ අතුරලියේ රතනවගකිව යුතු නිසා ම පමණක් ම නොවේ. එකල හමුදාපති තනතුර දැරූසරත් ෆොන්සේකා ඒ වේදිකාවේ ප්‍රධාන චරිතයක් වන නිසා ද පමණක් නොවේ. එකී ජන සංහාරක යුද්ධයට සහභාගි වූ සෙබළුන් සහ ඔවුන්ගේ පවුල්වල සාමාජිකයන් සිංහල ඡන්ද විසි තිස් ලක්ෂයක් වන හෙයිනි. දෙමළ ජනයාගෙන් උදුරාගත් ඉඩම් සහ වෙනත් සම්පත් නැවත පැවරීමක් ගැන දකුණේ කිසිදු සිංහල “ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී” අපේක්ෂකයෙකු කතා නොකරනු ඇත.
සිංහල සුළු ධනපති පන්ති බලවේගයන්ට ජනගහණ වර්ධනයත් සමග මුහුණ දීමට සිදුවන ඉඩම් සහ සම්පත් හිඟය, හේතුවෙන් දෙමළ ජනයා සතු ගොවිබිම්, ධීවර සම්පත්, සහ වෙළෙඳ පොළ අත් පත් කරගැනීමේ භෞතික උවමනාවක් පවතී. ඉඩම් හිඟය විසින් ආර්ථික ක්‍රියාවලියෙන් පිට මං කරන සිංහල ගොවි තරුණයන් අවශෝෂණය කරගැනීමට තරම් රටේ කාර්මික නිෂ්පාදන හෝ සේවා ක්ෂේත්‍ර සංවර්ධනයක් සිදු නොවන බැවින් රැකියා සොයා විදේශගත වීමේ අවස්ථාව නැති සිංහල ගොවි තරුණයන්ට සිය පැවැත්ම සඳහා දුර්වල සුළු ජාතීන්ගේ ගොවිබිම් කොල්ලකනු හැරෙන්නට වෙනත් විකල්පයක් ක්‍රමය විසින් ඉතුරු කොට නැත. සංවිධානාත්මක මැර බලය මෙන්ම මිලිටරිය ද යොදවමින් දෙමළ ජනයාගෙන් උදුරාගත් ඉඩම්වල රාජ්‍ය අනුග්‍රහයෙන් උතුරු නැගෙනහිර සිදුවන සිංහල ජනපදකරණය මගින් සිංහල පාලක පන්තිය අරමුණු කීපයක් එක්වර ඉටු කර ගනියි. පළමුවැන්න උතුරු නැගෙනහිර ජනවාර්ගික සංයුතිය වෙනස් කිරීම මගින් ස්වයං නීර්ණය සඳහා වන දෙමළ අරගලය දුර්වල කිරීමයි. දෙවැන්න, ඉඩම් හිඟයෙන් පෙළෙන සිංහල ගොවි ජනයාගේ ඊළඟ පරම්පරාවන් උතුරට සහ නැගෙනහිරට යොමු කර 1971 හෝ ’89 මෙන් කැරැලිකාරිත්වයකට යොමුවීම වැළැක්වීමයි.
ඒ සිංහල ධනේෂ්වරයේ ජාතිවාදි උවමනාව මත පමණක් නොව, ඔවුන් ව මෙහෙයවන ඇමෙරිකන් සහ බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යවාදයේ උපාය මාර්ගික අවශ්‍යතාවන්ට අනුව ද සිදුවන්නකි.
3. සිංහල කේන්ද්‍රීය රාජ්‍යය සහ අධිරාජ්‍යවාදය අතර සම්මුතිය
ලංකාවේ භූගෝලීය පිහිටීමේ උපාය මාර්ගික වැදගත් කම
1803 දී වන්නි රාජධානිය යටත් කිරීමත් 1815 දී කන්ද උඩරට රාජධානිය යටත්කිරීමත් සමගම සමස්ත දිවයිනම බ්‍රිතාන්‍ය ආධිපත්‍යයට යටත් විය. මෙම ප්‍රදේශ හා මීට කලින් පෘතුගිසින් හා ලන්දේසින් විසින් යටපත් කරගන්නා ලද කෝට්ටේ සහ යාපනය රාජධානිවලට අයත් ප්‍රදේශ ද එක් කර 1833 දී බ්‍රිතානීහු සමස්ත දිවයිනම සඳහාම ඒකීය රාජ්‍ය ව්‍යුහයක් ගොඩ නංවන ලදි.
යටත් විජිත යුගයේදී බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යවාදය ශ්‍රී ලංකාව භාවිතා කළේ ඉන්දියානු උපමහාද්වීපයත් ඉන්දියානු සාගර කලාපයත් පාලනය කිරීමේ උපායික මුර පොළක් ලෙසය. ශ්‍රී ලංකාවේ භූගෝලීය පිහිටීමේ උපාය මාර්ගිකව වැදගත්වන්නේ ලෝකයේ හොඳම ස්වාභාවික වරායන්ගෙන් එකක් වන ත්‍රිකුණාමල වරාය ප්‍රධාන මුහුදු මාර්ගයන් හට ඉතා ආසන්නව පිහිටීම හේතුවෙනි. නැගෙනහිර ආසියාවේ යටත්විජිත සම්බන්ධ කරන වැදගත්ම මුහුදු මාර්ගයක් ශ්‍රී ලංකාව හරහා වැටී ඇති විටෙක බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යවාදයට සදහටම තම පාලනය යටතේ ලංකාවේ මෙම වරාය පවත්වා ගැනීමට ඇති අවශ්‍යතාව වටහා ගැනීමට අපහසු දෙයක් නොවේ. ලංකාව මුහුදු තීරයකින් ඉන්දියාවෙන් වෙන්ව පැවතීම නිසා ඉන්දියාවේපැන නැගි කැරැළිවල බලපෑම අවම මට්ටමක තබා ගනිමින් ආරක්ෂිත කඳවුරක් ලෙස ලංකාව පවත්වා ගැනීමට හැකි විය. අනෙක් අතට ඉන්දියාවට ඉතා ආසන්නව පැවැති හෙයින් ඉන්දියාවේ ඇති වන අවදානම් සහගත තත්ත්වයකදී අවශ්‍ය සේනාංක සහ සැපයුම් ලංකාවේ සිට පහසුවෙන් යොමු කළ හැකි විය. ත්‍රීකුණාමල වරායේ පාලනය හිමිව තිබීම හේතුවෙන් මලක්කා සමුද්‍ර සන්ධියේ , ලන්දේසි බලය සීමා කිරීමටත් ඉන්දීය සාගරයේ සියළු නාවික කටයුතු පහසුවෙන් නිරීක්ෂණය කිරීමටත් බ්‍රිතාන්‍යයන්ට හැකි විය.
ලංකාවේ උතුර සහ දකුණු ඉන්දියාවේ දෙමළ ප්‍රජාවන් අතර සංස්කෘතික දේශපාලනික සබඳතාවන් කපා හැරීමේ බ්‍රිතාන්‍ය අවශ්‍යතාව
ශත වර්ෂ ගණනාවක් මුළුල්ලේ ඉන්දියාව සහ ලංකාව අතර ගොඩ නැගී තිබූ සංස්කෘතික සහ දේශපාලනික සබඳතා හේතුවෙන් ඉන්දියානු උප මහාද්වීපයේ අධිරාජ්‍ය විරෝධී අරගලය ලංකාවට ද ව්‍යාප්ත වීමේ දිගුකාලීන අනතුර බ්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිත පාලකයන් හමුවේ දිස් විය. විශේෂයෙන් දකුණු ඉන්දියාවේ මතු වූ ජනතා නැගිටීම්වල ක්ෂණික බලපෑම දැනුනේ යාපනයට ය. දෙමළ බස කතාකරන තමිල්නාඩුවයාපනයට ආසන්නව පිහිටීම හේතුවෙන් ඉන්දියානු උපමහාද්වීපය හා ලංකාව සම්බන්ධ කරන සම්බන්ධ කරන වැදගත්ම රැහැන වූයේ දෙමළ බස කතා කරන යාපනය ජනයායි. ත්‍රීකුණාමල වරාය අයත්වනුයේ දෙමළ සහ මුස්ලිම් බහුතරයක් වූ නැගෙනහිර පළාතට බැවින් ද, මෙම ජාතික සම්බන්ධතාවන් ඔස්සේ ත්‍රීකුණාමල වරාය ආශ්‍රිත පළාත් හෝ සමස්තයක් ලෙස ලංකාවම අස්ථාවර වන ආකාරයේ කැරැළිකාරිත්වයක් මතුවීම වැළැක්වීමට බ්‍රිතාන්‍යයට අවශ්‍ය විය. 18 වන සියවස වනවිට ද දකුණු ඉන්දියාව සමග දේශපාලන සංස්කෘතික සබඳතා ශ්‍රි ලංකාවේ දෙමළ බස කතා කරන උතුරට සහ නැගෙනහිරට පමණක් නොව, කන්ද උඩරට රාජධානියටද විහිදී තිබිණි. මහනුවර රාජධානියේ අවසන් රජු දකුණු ඉන්දියාවෙන් පැමිණි නායක්කර් වංශික කුමාරයෙකු බව ද බ්‍රිතාන්‍යයන්ට යටත් වීමේ උඩරට ගිවිසුමට උඩරට නිලමේවරුන් බහුතරයක් අත්සන් කළේ දෙමළෙන් බව ද අපි දනිමු. එකල පැවැති ජාතික ආගමික අනන්‍යතාවන් හෝ අන්තර් ප්‍රජා සබඳතාවන්ගේ හැඩගැස්ම වටහාගැනීම වර්තමාන අනන්‍යතාවන් හෝ සබඳතාවන්ගේ ස්වරූපය අතීතයට ප්‍රක්ෂේපණය කිරීමෙන් කළ නොහැකිය. ප්‍රජාවන් අතර භාෂාමය සංස්කෘතික හෝ ආගමික වෙනස්කම් සඳහා තිබුණේ ක්‍රමයෙන් මැකී යමින් හෝ මිශ්‍ර වෙමින් තිබූ මායිම් ය.
සිංහල බෞද්ධ අනන්‍යතාව ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීම
ලෝකයේ තම සියළුම යටත් විජිත තුළ සිදු කළාක් මෙන්ම බ්‍රිතාන්‍ය පාලකයෝ ලංකාවේද ස්වදේශික ප්‍රජාවන් අතර ජාතික අනන්‍යතාවන් ප්‍රතිනිර්මාණය කර ඒවා අතර සම්බන්ධතාව තම දිගුකාලීන උපාය මාර්ගික අවශ්‍යතාවන්ට ගැලපෙන පරිදි එකිනෙකට පසමිතුරු ලෙස ස්ථාපිත කළහ.
1837 බ්‍රිතාන්‍ය විජිත නිළධාරියෙකු හා ප්‍රාචීනවාදයෙකු වූ ජෝර්ජ් ටර්නර්විසින් ‘මහාවංශය’ පාලි බසින් ඉංග්‍රීසියට පරිවර්තනය කරන ලදී.බුදුන්ගේ ලංකාගමනය සහ බුදුසමය රැකගැනීම සඳහා තෝරාගත් ජාතිය තමන් බවටත්, තමන් දිවයිනේ සැබෑ උරුමකරුවන් බවටත්, දමිලයන් යනු දකුණු ඉන්දීය ආක්‍රමණිකයන් බවටත් 19 වන සියවසේ සිංහල විඥානයට නොමැකිය හැකි ලෙස ඇතුළු වූයේ මේ මහාවංශ පුරාවෘත්තයන් ඉතිහාසය ලෙස ගැනීමෙනි. මෙකී මහාවංශ ඉතිහාසය සිංහල ස්වෝත්තමවාදයේ මතවාදී පදනම වන අතර එය දිවයිනේ ජාතික ප්‍රජාවන් අතර සබඳතාවන් තීරණය වීමෙහිලා අයහපත් ලෙස බල පෑ තීරණාත්මක සාධකයකි. බ්‍රිතාන්‍ය රාජකීය ආසියාතික සංගමයේ පර්යේෂණයන් ලංකාවේ නුතන බෞද්ධ පුනරුදයට මෙන්ම සිංහල භාෂාව සංවිධිත භාෂාවක් ලෙස ගොඩනැංවීමට ද දායක විය. එමෙන් මහාවංශයේ සඳහන් බෞද්ධ පුජනීය ස්ථාන සහ සිංහලයන්ගේ ඉපැරණි ශ්‍රී විභූතිය විදහා දක්වන පැරණි නටබුන් නගර සොයා ගැනීමත් මහාවංශය සාධනය වන පරිදි ඒවා ඓතිහාසික වශයෙන් නිර්වචනය කිරීමත් සිදුවූයේ රාජකීය ආසියාතික සංගමයේ පුරෝගාමීත්වයෙන් බිහි කරන ලද පුරා විද්‍යා දෙපාර්තුමේන්තුව මගිනි.
මේ අයුරින් සිංහලයන් දිවයිනේ සැබෑ උරුමකරුවන් බවටත්, දෙමළ ජනයා දකුණු ඉන්දිය ආක්‍රමණිකයන් බවටත් අර්ථ කතනය වීම බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යවාදීන්ට සිය අරමුණු සාධනයෙහිලා වැදගත් විය. බ්‍රිතාන්‍යය අධිරාජ්‍යවාදයේ ආක්‍රමණයට තමන් යටත් වී සිටින අතරම ඒ අධිරාජ්‍යවාදය යටතේම පිඩා විඳිමින් සිටින තම අසල්වැසි දෙමලා ආක්‍රමණිකයෙකු ලෙස දැකීමේ විහිළු සහගත තත්ත්වයකට බ්‍රිතාන්‍යයන් විසින් සිංහලයා පත්කළහ. එමගින් දකුණු ඉන්දියාව, ෆෝක් සමුද්‍ර සන්ධියසහ යාපනය හරහා ඉන්දිය නිදහස් අරගලයේ බලපෑම් ලංකාවට පැමිණීම වැළැක්වීමට අවශ්‍ය මුලික පසුබිම සකස් කළහ. ඉන්දීය උපමහාද්විපික සංදර්භය තුළ සිංහලයා වූකලී මෙම දිවයිනට පමණක් සීමා වූ භාෂාවක් කතාකරන වෙනස් සංස්කෘතික සහ ආගමික ජීවිතයක් සහිත සුළුතර ප්‍රජාවක් වූ බැවින් ඉන්දීය ආක්‍රමණයක් පිළිබඳ භීතිය සිංහල සමාජය තුළ තහවුරු කිරීම එතරම් අපහසු දෙයක් නොවීය.
සිංහල ජාතියේ ආර්ථික පදනම ගොඩ නැංවීම සහ දේශපාලන විකාශනය
මීට සමාන්තරව තවත් ක්‍රියාදාමයක් සිදුවෙමින් පැවතිණි. ඒ වැඩවසම් සිංහල ප්‍රභූ පැළැන්තිය බ්‍රිතාන්‍ය යටත් විජිත ආර්ථිකයට ගැටගැසුණු ස්වදේශික වැවිලිකාර ධනපති පන්තියක් බවට පත්වීමේ ක්‍රියාවලියයි. බ්‍රිතාන්‍ය විසින් පවරාගනු ලැබූ ඉඩම් අක්කර දහස් ගණනින් මිලදී ගැනීමට අවශ්‍ය පහසුකම් මේ ධනපති පන්තියට හිමි කරදෙනු ලැබිණි. මීට අමතරව අක්කර 50 ට අඩු ඉඩම් කට්ටි මිල දී ගෙන වැවිලි වගාවට සම්බන්ධ වූවන්ගෙන් ද වැවිලි ආර්ථිකයට සේවා සැපයීමෙන් ධනය උපයාගත්තවුන්ගෙන් ද අලුතින් පැවැත්මට ආ අතරමැද පන්තිය සමන්විත විය. මෙම ධනපති පන්තිය සහ අතරමැද පන්තීන්ගේ ඉහළ ස්ථරයන්ඉංග්‍රිසි අධ්‍යාපනය යටතේ ශික්ෂණය කරනු ලැබිණි. කලින් කලට සිදු කරන ලද විවිධ ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ හරහා පාලනයට හවුල් කරගනු ලැබිණි. දෙමළ ප්‍රභූ පෙළැන්තියට සාපේක්‍ෂව සිංහල ධනපති පන්තිය පැතිරුණු සහ සමෘද්ධිමත් සහ බල සම්පන්න එකක් විය.
1881 දී පවත්වන ලද පළමු ජන සංගණනය විසින් සිංහලයන් රටේ බහුතර වාර්ගික ප්‍රජාව බවට තහවුරු කිරීමත් සමගම රටේ අයිතිය පිළිබඳ මහාවංශය විසින් වැපිරූ සිංහල ස්වෝත්තමවාදී මතවාදයන්ට ද්‍රව්‍යමය බලයක් හිමි විය.
1931 දී සර්වජන ඡන්ද බල අයිතිය ලංකාවට හිමි වීමත් සමගම සිංහල දේශපාලන නායකත්වයට සෙසු ජාතීන්ගේ ඉල්ලීම් සහ ජාතික අභිලාෂයන් නොතකා හැර සිය අභිමතය පරිදි වැඩකළ හැකි වාතාවරණයක් බිහි විය.ඩොමිනියන් තත්ත්වය ලබා දෙමින් බ්‍රිතාන්‍යයන් තාවකාලිකව ඉවත්ව ගියේ තමන් විසින් හදා වඩා උගන්වා ලොකු මහත් කළ සිංහල ධනපති නායකත්වයට තමන් විසින් බිහි කළ ඒකීය රාජ්‍ය යන්ත්‍රයේ අධිකාරය ලබා දෙමිනි. දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසුව නාමික ස්වාධීනත්වයක් ලබා දුන්න ද ලංකාව තම බලපෑම් සීමාවෙන් එපිටට යනු දැකීමට බ්‍රිතාන්‍යයට උවමනා නොවීය. දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසුව චීනය සමාජවාදී කඳවුරට ඇතුළත්වීම ද ඉන්දියාව සමාජවාදී කඳවුරට හිතවත් ස්ථාවරයක් කරා යොමුවීම ද තම පැරණි යටත් විජිත වන මලයාවේත්, දකුණු ආසියාවේ සහ නැගෙනහිර ආසියාවේ ජාතික විමුක්ති ව්‍යාපාර සහ වාමාංශික ව්‍යාපාර ශක්තිමත්ව නැගී ඒම විසින් ද, ස්වදේශිකයන් සමූල ඝාතනය කරමින් අත්පත් කරගෙන පිහිටුවන ලද ඉංග්‍රිසි ජනපද වනඕස්ට්‍රේලියාව සහ නවසීලන්තය පසමිතුරු ආසියාතික රාජ්‍ය වළල්ලකින් කොටු වීමේ අනතුර පැවතිණි. මේ තත්ත්වය යටතේ ත්‍රීකුණාමල වරායේවැදගත්කම වැඩි වූවා මිසෙක අඩුවූයේ නැත.
අධිරාජ්‍යවාදී උපායමාර්ගය තුළ සිංහලයන් ඒකීය ලංකාවේ භාරකරුවන් බවට පත්කිරීම සහ උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ අනන්‍යතාව අහෝසි කිරීමේ ක්‍රියාවලියේ ආරම්භය
ශ්‍රී ලංකාව සෝවියට් හිතවාදී ඉන්දියාවේ ප්‍රාන්තයක් ලෙස ඈඳාගැනීමක් සිදු නොවී ස්වාධීන ඒකීය රාජ්‍යයක් ලෙස සිංහල ධනේෂ්වරය අත පවතින තාක් කල් ත්‍රීකුණාමල වරාය භාවිතා කිරීමේ හැකියාව තමන්ට ඇති බව බ්‍රිතානීන් දැන සිටියහ. ශ්‍රී ලංකාවේ ධනපති පන්තිය, බ්‍රිතාන්‍ය අධ්‍යාපනය ලැබූ ඇන්. ඇම්. සහ කොල්වින් වැනි ලිබරල් වාමාංශිකයන් ද සමග සභාග ආණ්ඩු ගොඩ නගමින් නොබැඳි කඳවුරට හේත්තු වන විට පවා බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යවාදය ලංකාවේ ධනපති පංතිය කෙරේ තැබූ විශ්වාසය කඩ කරගත්තේ නැත. එහෙත් ත්‍රිකුණාමල වරාය අයත්වන උතුරු නැගෙනහිර පළාත්, ඉන්දියාවේ දකුණු දිග දෙමළ පළාත් සමග ජාතික සබඳතා ඇති ලංකාවේ දෙමළ ජනතාව යටතට පත්වනු දැකීමට බ්‍රිතාන්‍යයට අවශ්‍ය නොවීය. තම අධිරාජ්‍යවාදී උපාය මාර්ගික අවශ්‍යතාවන් වෙනුවෙන් දිවයිනේ නිර්මාණය කළ ඒකීය රාජ්‍ය ව්‍යුහය වෙනස් කිරීමට බ්‍රිතාන්‍යය ද ඔවුන්ගේ ගෝලීය උපායමාර්ගික හවුල්කරුවන් වන එක්සත් ජනපදය ද දිගටම විරුද්ධ විය. දෙමළ ජාතික අනන්‍යතාවන් දියකර හැරීමත්, ඔවුන්ගේ දේශපාලන අභිලාෂයන් යටපත් කිරීමත් කළ හැක්කේ ඒකීය රාජ්‍ය ව්‍යුහය තුළ ඔවුන් සිරගත කිරීමෙන් පමණක් බව ඔවුන්ගේ තක්සේරුව විය. ජාතියක් ලෙස පිළිගනිමින්, දෙමළ ජනයා වෙත සිදු කරන අවම බලය බෙදා හැරීමක් හෝ දිවයිනේ උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ ජාතික අනන්‍යතාව අහෝසිකර දැමීමේ තම අරමුණට බාධාවන බැවින් ස්වාධීන දෙමළ රාජ්‍යයක් තබා ෆෙඩරල් මට්ටමේ හෝ ඊටත් අඩුවෙන් හෝ කෙරෙන කිසිදු බලය බෙදාහැරීමකට බ්‍රිතාන්‍යයේ හෝ ඇමෙරිකාවේ අවසරය ශ්‍රී ලංකා ධනපති පන්තියට ලැබෙන්නේ නැත.
මිලිටරි බලතුලනය තමන්ට අවාසිදායක ලෙස වෙනස් වී දේශපාලන විසඳුමක් පිළිබඳ සාකච්ඡා ඇරඹීමට ශ්‍රී ලංකා රජයට සිදුවන සෑම විටකම බ්‍රිතාන්‍ය හා ඇමෙරිකාව අවධාරණය කළේ ජාතික ගැටළුවට විසඳුමක් ලෙස සිදුකරනු ලබන ඕනෑම බලය බෙදාහැරීමක් ශ්‍රී ලංකාවේ ‘භෞමික අඛණ්ඩතාව’ සහතික කරන්නා වූ රාජ්‍ය ව්‍යුහයක් තුළ සිදුවිය යුතු බවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම විජිතවාදී බලය විසින් ගොඩනංගවන ලද ඒකීය රාජ්‍යයේ භෞමික අඛණ්ඩතාව මෙකී පැරණි විජිත හාම්පුතුන්ගේ ප්‍රාථමික අභිලාෂයක් වීම ඉහත ඉතිහාසය සන්දර්භයක් කොට සැළකූ විට අරුමයක් නොවේ. මෙය ශ්‍රී ලංකා රජයේ ස්ථාවරය වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමක් ලෙස පෙන්නුම් කළ ද ඇත්ත වශයෙන්ම සිදු වූයේ එමගින් සාකච්ඡාවන් සඳහා තම අනුමැතිය හා අවසරය ලැබෙන සීමාවන් සළකුණු කිරීමයි. දෙමළ ගරිල්ලන් සාකච්ඡාවලදී වාසි සහගත ස්ථාවරයක සිටි සෑම විටම එය වෙනස් කිරීම සඳහා යුද බිමේ බල තුලනය සිය මිලිටරිමය සහ දේශපාලනමය ආධාර මගින් රජයට වාසි සහගත ලෙස වෙනස් කිරීමට බ්‍රිතාන්‍ය සහ එක්සත් ජනපදය මැදිහත් වීම විසින් සනාථ කරනු ලබන්නේ මෙකී අභිලාෂයයි.
ඉතිහාසය පුරාම මේ දක්වා දෙමළ ජාතික අරගලයට ප්‍රතිචාර ලෙස යම් පමණකින් හෝ බලය බෙදාහැරීමක් සිදුවූයේ නම් ඒ සෝවියට් සංගමය පැවැති වකවානුව තුළ සෝවියට් හිතවාදි ඉන්දියානු රජය විසින් බටහිර ගැති ජේ. ආර්. ජයවර්ධනට බලකර ඇති කරනු ලැබූ පළාත් සභාපමණකි. එහෙත් දෙමළ වාසභූමිවල අඛණ්ඩත්වය සහ දෙමළ ජාතික දේශපාලන අනන්‍යතාවයේ මූලික කොන්දේසියක් වූ උතුරු නැගෙනහිර දෙපළාත් ඒකාබද්ධ කිරීමේ ඉල්ලීම වැළැක්වීමට හැකි සෑම පියවරක්ම ගැනීමට ශ්‍රී ලංකා රජය ද, බටහිර බලවේග ද, සිංහල ජාතිවාදී බලවේග ද මනා ශ්‍රම විභජනයකින් සහ අන්‍යෝන්‍ය අවබෝධයකින් යුතුව කටයුතු කළහ. දශක ගණනාවක් තිස්සේ ක්‍රියාවට නැංවීම පමා කරමින් සිටි උතුරු නැගෙනහිර ඒකබද්ධ කිරීම අවසානයේ ජවිපෙ විසින් ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ පනවනු ලැබූ නඩුවක් මගින් අහෝසි විය. ඒ දේශප්‍රේමයේ නාමයෙන් සිංහල අතරමැද පංතීන් නියෝජනය කරන සංවිධාන අධිරාජ්‍යවාදයට ඇවැසි ආකාරයෙන් කසළ ඉවත්කිරීමේ කොන්ත්‍රාත් ඉටුකළ ආකාරය ගැන එක් නිදසුනක් පමණි.
අධිරාජ්‍යවාදීන් විසින් සටන් විරාම ගිවිසුම සහ දේශපාලන විසඳුමක් පිළිබඳ සාකච්ඡා බිඳ දැමීම සහ පරාධීන සිංහල ධනේෂ්වරයට තම සීමාවන් මතක් කර දීම
2001 වන විට ලංකාව මුහුණ දී තිබූ මිලිටරිමය පසුබෑමත් ආර්ථික කඩාවැටීමත්, දේශපාලන අස්ථාවරත්වයත් හේතුවෙන් රනිල් වික්‍රමසිංහවිමුක්ති කොටි සංවිධානය සමග සටන් විරාමයක් ආරම්භ කරමින් දේශපාලන විසඳුමක් සඳහා සාකච්ඡා ආරම්භ කළේය. එහෙත් එය පැවතුණේ රජය නැවතත් සිය හමුදාවන්ගේ ශක්‍යතාවන් ප්‍රමාණවත් මට්ටමින් ගොඩනගා ගන්නා තෙක් පමණි. ඉන්පසුව එළැඹි කාලය තුළඑක්සත් ජනපදය සහ බ්‍රිතාන්‍යය විසින් සාම සාකච්ඡා කඩාකප්පල් කිරීමට අවශ්‍ය තෙරපුම බාහිරින් සහ අභ්‍යන්තරයෙන් ශක්තිමත් කරනු ලැබිණි. බ්‍රිතාන්‍ය සහ ඇමෙරිකානු හමුදා උපදේශකයන් සෘජුවම ශ්‍රී ලංකා හමුදා නායකත්වයට උපදෙස් දුන් අතර හමුදාවන් ශක්තිමත් කර ප්‍රතිව්‍යුහගත කළ පසු එය කටයුතු කළේ ලංකා රජයේ දේශපාලන නායකත්වයේ උපදෙස්වලට අනුව නොව, ඇමෙරිකානු යුද උපදේශකයන්ගේ උපදෙස් අනුව ය. ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍යයත් එක්සත් ජනපද සහ බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යවාදයත් අතර ඇත්තේ ආණ්ඩු වෙනස්වීම්වලින් වෙනස් නොවන ව්‍යුහගත සම්බන්ධයකි. ආර්ථිකය ජාත්‍යන්තර මුල්‍ය අරමුදල විසින් පාලනය කරන අතර, ලංකා මිලිටරිය එක්සත් ජනපදයේ සහ බ්‍රිතාන්‍ය හමුදාවන්ගේ කලාපීය අණදෙන නිලධාරින් සහ විශේෂ ඒජන්සිවල නිරන්තර අධීක්‍ෂණය සහිතව මෙහෙයවෙනු ලැබිණ. රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිවරයා ඇමෙරිකාවේ සංචාරයක නිරතව සිටිය දී, ජාතික ආරක්ෂාවට තර්ජනයකැයි කියමින් චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායකඔහුගේ රජයේ ආරක්ෂක, ප්‍රවෘත්ති සහ ස්වදේශ කටයුතු යන අමාත්‍යාංශ තමා යටතට පවරා ගත්තාය. ඒ අන්තර්වාර පාලනයක් පිළිබඳ කොටි සංවිධානයේ යෝජනා රජයට භාර දී දින තුනක් ඇතුළතය. නියමිත පරිදි ජනාධිපති බුෂ් හමුවෙන් පසුව ඇමෙරිකානු සංචාරය නිමවා පැමිණි රනිල්, චන්ද්‍රිකාගේ ක්‍රියාමාර්ගය ගැන කුපිතව දස දහස් ගණනින් පාරට පැමිණි එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයන් සුදානම් කර තිබූ විරෝධතා උද්ඝෝෂණ අවලංගු කර සන්සුන් වන ලෙස උපදෙස් දුන්නේය.
පාර්ලිමේන්තුවේ 225න් 129ක් රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙත සහාය පළකර තිබියදී පවත්නා අර්බුදය ජනාධිපතිවරිය සමග සාකච්ඡා මාර්ගයෙන් විසඳා ගැනීමට කැමැති බව ද මින් පසුව සටන් විරාමය සහ සාම සාකච්ඡා ඉදිරියට ගෙන යාම ජනාධිපතිවරිය භාරගත යුතු යැයි ද පවසමින් වගකීම්වලින් පසෙකට වී සිටිමට වැඩි කැමැත්තක් පෙන්නුම් කළේය. අනතුරුව රනිල්ගේ රජය 2004 පෙබරවාරියේදී විසුරුවා හරිනු ලැබිණි. ඉන්පසුව යුද්ධය යළි ජන සංහාරක යුද්ධය ආරම්භ කිරීම කාලය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් පමණක් විය. සටන් විරාමය සහ දේශපාලන විසඳුමක් පිළිබඳ සාකච්ඡා තුළින් රනිල් ගේ උත්සාහය වූයේ සිය හමුදාවන්ගේ ප්‍රහාරක හැකියාවන් ප්‍රමාණාත්මකව සහ ගුණාත්මකව වැඩි කරගැනීම, රටේ ආර්ථිකව ස්ථායී කර දේශපාලන ස්ථාවරත්වයක් දකුණේ ඇති කිරීම යන ඉලක්ක සම්පූර්ණ කරගැනීමටය. එමෙන් අනෙක් අතට සටන් විරාමය තුළ කොටි සංවිධානය සීමා කිරීමේ උපාය මාර්ගයකට කොටු කරගැනීමට ද ඔහු උත්සාහ කළේය. එක්සත් ජනපදය සහ බ්‍රිතාන්‍ය විසින් පෙරට දමන ලද කොටි සංවිධානය මිලිටරිමය වශයෙන් විනාශ කිරීමේ වැඩ පිළිවෙළ වෙනුවට සටන් විරාමය සහ සාම සාකච්ඡා තුළින් “ලිබරල් සාමයක්”ඇතිකිරීමේ යුරෝපා සංගමයේ ආරම්භක ස්ථාවරය මෙහිදී රනිල්ට පිටු බලයක් වූ නමුත් එක්සත් ජනපදයේ සහ බ්‍රිතාන්‍යයේ බලපෑම මත යුරෝපා සංගමය තම වැඩපිළිවෙල හකුලාගැනීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස රනිල් වික්‍රමසිංහ සටන් විරාමය හෝ දේශපාලන විසඳුමක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම 2003 නොවැම්බරයෙන් පසු අත්හැර දැම්මේය. ඒ එක්සත් ජනපදය පෙරට ගෙන එනු ලැබූ යුදමය වැඩපිළිවෙළට ඉඩ දෙමිනි. ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදයේ ගෝලීය ආධිපත්‍ය සඳහා වන යුදවාදී වැඩපිළිවෙළ තම ජාතික උවමනාවන්ට හානිදායක ලෙස බලපාද්දි පවා ජර්මනිය හෝප්‍රංශය වැනි රටවලට ද එයට එරෙහිව යමින් තම ජාතික උවමනාවන් ආරක්ෂා කර ගැනීමට ශක්තියක් නැති කළ මුළුමණින්ම බටහිර මත පරායත්ත වූ ශ්‍රී ලංකාව වැනි රටක රනිල් වික්‍රමසිංහ වැනි නායකයෙකුට යම්තමින් හෝ ස්වාධීන ක්‍රියාමාර්ගයක් ගැනීමට සිතීමටවත් ඉඩක් නැත.
සමස්ත ආසියාව සම්බන්ධ ඇමෙරිකාවේත් බ්‍රිතාන්‍යයේත් කෙටිකාලීන සහ දිගුකාලීන උපායමාර්ගික සැලසුම් වලට කොටි සංවිධානය බාධාවක් වූ අතර, එය හැකිතාක් ඉක්මණින් විනාශකර දැමීමට ඔවුනට අවශ්‍ය විය. ඒ සඳහා අවශ්‍ය යුද උපකරණ පුහුණුව උපදෙස්, බුද්ධිමය තොරතුරු ආදිය ලබා දෙමින් ඔවුහු ශ්‍රී ලංකා රජය ශක්තිමත් කළහ. එමෙන්ම යුද්ධය අඛණ්ඩව පවත්වාගැනීමට අවශ්‍ය සමාජ අනුබලය ලබා දෙමින් සහ යුදවාදී තෙරපුමක් ඇතිකළ ජවිපෙ සහ ජාතික හෙළ උරුමය සමග මනා සම්බන්ධීකරණයකින් කටයුතු කිරීමට එක්සත් ජනපදය සහ බ්‍රිතාන්‍ය සමත් විය. ඒ අතරම කොටි සංවිධානය දේශපාලනිකව සහ මිලිටරිමය වශයෙන් ඇති කරගෙන තිබූ තුලනය ඔවුන්ට අවාසිදායක ලෙස වෙනස් කිරීමට මේ රටවල් කටයුතු කළහ. සටන් විරාමය ආරම්භ වීමට පෙරාතුවම 1997 වසරේ ඇමෙරිකාව කොටි සංවිධානය තහනම් කළ අතර බ්‍රිතාන්‍ය එය 2001 දී සිදු කළේය. අනතුරුව මේ රටවල් දෙක විසින් යුරෝපා සංගමයට සහ ලෝකයේ සෙසු රටවලට ද එලෙස සිදුකිරීමට අවශ්‍ය රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික තෙරපීම් සිදු කරනු ලැබිණි.
ශ්‍රී ලංකා රජය යුද්ධය පවත්වාගෙන යන විට දෙමළ සිවිල්වැසියන්ට සිදු වූ ජීවිත විනාශය සහ රජයේ යුද අපරාධ සම්බන්ධ තොරතුරු සහ දත්ත යටපත් කිරීමටත් අවප්‍රමාණ කිරීමටත් එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයට එක්සත් ජනපදය සහ බ්‍රිතාන්‍ය විසින් ඇති කරන ලද බලපෑම් අනාවරණය වීම ඇරඹී ඇත්තේ දැන් ය. අවසන් සංහාරයට පෙර එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයට වන්නියෙන් ඉවත්වන්නැයි රජය නියෝග කළ විට නිර්මාණය විය හැකි මානුෂීය ව්‍යසනය කල් තබා කීමෙහි සමත්කම හොඳාකාරවම තිබූ, බ්‍රිතාන්‍ය සහ එක්සත් ජනපදය නිහඬ වූයේ සැබැවින්ම එය ඔවුන්ගේ සැළසුමේ ම කොටසක් වූ බැවින් මිස අන් කුමන හේතුවක් නිසාද? බටහිර කිසිදු ප්‍රධාන පෙළේ ජනමාධ්‍යයක් යුද්ධය සිදුවන අවස්ථාවේ දෙමළ ජනයාට සිදු වූ විනාශය වාර්තා නොකළ අතර ඉඳහිට කෙරුණු වාර්තාවලින් සිදු කළේ ද සිදුවෙමින් පැවැති දෙය අවප්‍රමාණ කිරීම සහ රජයේ නිල ප්‍රවෘත්ති නිවේදන උපුටා දැක්වීම පමණි.
යුද්ධය අවසාන වූ පසුව ප්රතික්ෂේප කළ නොහැකි සාක්ෂි සහිතව හෙළි වූ යුද අපරාධ හේතුවෙන් ශ්‍රී ලංකා රජයට එරෙහිව එක්සත් ජාතීන්ගේ පරීක්ෂණයක් ඉල්ලා දෙමළ ජනතාව සහ මානව හිමිකම් සංවිධාන ගෙන ගිය උද්ඝෝෂණවලට ප්‍රතිචාරයක් ලෙස එක්සත් ජනපදය සහ බ්‍රිතාන්‍ය විසින් මානව හිමිකම් කවුන්සලය වෙත ඉදිරිපත් කළ කෙටුම්පත් යෝජනා වල සැබෑ අරමුණ වූයේ ජන සංහාරක චෝදනාවලින් ගැලවී සිටීමට ශ්‍රී ලංකා රාජ්‍යයට මාවතක් ඉදිරිපත් කිරීමය. මේ කෙටුම්පත් යෝජනාවන්හි “දෙමළ” යන වචනය එක්වරක් හෝ සඳහන් නොවීමේ අරුමය විසින් හෙළිකරන්නේ මේ සාහසිත ඇත්තයි. සැබැවින්ම සිංහල සමාජයත්, සිංහල රාජ්‍යය සහ එහි හමුදාවත් විසින් දියත් කළ දෙමළ සංහාරක යුද්ධය මූලික වශයෙන්ම එක්සත් ජනපදයේත් බ්‍රිතාන්‍යයේත් සමස්ත ආසියානු උපාය මාර්ගික සැලැස්මෙන් වෙන්කළ නොහැකි එහිම අවියෝජනීය අදියරක් වූ බැවින් මේ “ඇප දීම” අරුමයක් නොවේ. දුර්වල අසල්වැසියා පවුල්පිටින් මරා දමා ඔහුගේ පර්චස් දහයද තම වතු යායට ඈඳාගැනීමට වැට මායිම් ගසන ලෙස වත්තේ මුරකරුවාට උපදෙස් දෙන වතු හිමියා පසුව ඔහු වෙනුවෙන් සාක්ෂි දීමත් ඇපදීමත් අපේක්ෂා කළ යුතු දේවල් ය.
දෙමළාට එරෙහි සම්මුතියේ විෂම චක්‍රය හා සිංහලයන්ට පමණක් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය
1948 දී බ්‍රිතාන්‍යයන් තාවකාලිකව ඉවත්ව ගියේ තමන් විසින් හදා වඩා ලොකු මහත් කර ශික්ෂණය කරන ලද සිංහල ධනේෂ්වරය නැමැති මුරකරුවාට තමන් විසින් ඒකීය රාජ්‍යයක් ලෙස ගොඩ නගන ලද මේ මුරපොළ තාවකාලිකව පවරා දෙමිනි. ඒ සිය අහිමි වූ ගෝලීය ආධිපත්‍යය ලබාගැනීමට යළි තමන් පැමිණෙන විට එය ඒ අයුරින්ම ආරක්ෂා කර නැවත භාරදීමේ පොරොන්දුව මත ය. මහාවංශයේ ඇත්තේ බුදු සමය ආරක්ෂා කිරීමට බුදුන් විසින් තෝරාගත් ජාතිය සිංහලයන් බවය. නමුත් බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යවාදය විසින් සිංහල ජාතිය තෝරාගනු ලැබුවේ ත්‍රීකුණාමල වරාය ලෝකයේ වෙනත් බලකඳවුරකට නතුවීම වැළැක්වීම සඳහා යොදාගත හැකි විශ්වාසනීයතම ජාතිය ලෙසය. දෙමළ ජනයා සංහාරය කර ඔවුන් ජාතියක් ලෙස පැවැත්ම අහෝසිකර දැමීම අවශ්‍ය වූයේ ත්‍රීකුණාමල වරායේ පාලනය ඔවුන්ට හෝ ඔවුන් හරහා සතුරු බලවේගයකට අයත්වනු වැළැක්වීමටයි. ඒ වෙනුවෙන් සිංහලයාට උතුරු නැගෙනහිර භූමියේ සෙසු සියළු සම්පත් පරිහරණය කිරීමේ අවස්ථාවත් දිවයින පාලනය කිරීමේ බලයත් පිරිනැමිණි. අධිරාජ්‍යවාදීන් සහ සිංහල ධනේෂ්වර රාජ්‍යය අතර සම්මුතිය නිර්මාණය වනුයේ එලෙසය.
සුබසාධකවාදී රාජ්‍යය සහ උතුරු නැගෙනහිර ජනපදකරණය සහ සෙසු සම්පත් කොල්ලයට ඇති අයිතිය, සිංහල බෞද්ධ ආධිපත්‍යය සුරැකීම, වැනි කාරණා මත සිංහල අතරමැද පන්තීන් සහ රාජ්‍ය අතර සම්මුතිය ගොඩ නැගී ඇත.
ලෝක ඉතිහාසයේ දීර්ඝතම වේදනාකාරි සහ බිහිසුණු ජන සංහාරක වැඩපිළිවෙළක ගොදුරු බවට පත්ව ඇති උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ ජනයාගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රික අයිතීන් හෝ ජීවත්වීමේ අයිතිය ගැන කතා නොකර සිටීමේ කොන්දේසිය මත සිංහල සමාජයේ මැද පංතික බුද්ධිමතුන්ට, සංස්කෘතික ක්‍රියාධරයන්ට මෙන්ම වාමාංශිකයන්ට සහ සිවිල් සමාජ ක්‍රියාකාරීන්ට සිය ප්‍රජාතාන්ත්‍රික අයිතීන් වෙනුවෙන් යම් අවකාශයක් ලබා ගැනීමට සිංහල ජාතිවාදය සමග සම්මුතියකට එළැඹිය හැකි ය.
විෂම චක්‍රය බිඳ දැමීම
මේ ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත්ව ඇති කිසිදු අපේක්ෂකයෙකු දෙමළ ජනයාගේ කිසිදු දෛනික හෝ දිගුකාලීන ගැටළුවකට විසඳුම් ඉදිරිපත් කර නැති බැවින්ද, එයට ප්‍රතිපක්ෂව ප්‍රධාන අපේක්ෂකයන් දෙදෙනාම ජන සංහාරයට සෘජුවම වගකිය යුතු අය බැවින්ද මෙම ජනාධිපතිවරණය නොතකා හරින්නැයි දෙමළ සිවිල් සංවිධාන එකතුව මේ වනවිට ප්‍රකාශ කර ඇත. සිංහල සිවිල් සමාජය නියෝජනය දැන් මතුවන සංවිධාන තුළ දෙමළ ජනයාගේ අයිතීන් ගැන ස්ථාවරයත් උතුරේ සිවිල් සංවිධානවල ස්ථාවරයත් අතර වෙනස බරපතල ය. සිංහල ප්‍රගතිශිලිහූ ජනවාර්ගික ගැටළුවේ ඉතිහාසය පුරාම සිදුකළ පරිදි මෙවර ද දෙමළ ජනයා පාවා දී තිබේ. මේ පාවා දීමට එරෙහි සිංහල ප්‍රගතිශීලිහු එකෙක් හෝ වෙත් නම් කළ යුත්තේ දෙමළ සිවිල් සමාජය මේ ජනාධිපතිවරණය නොතකා හැර කටයුතු කරන්නැයි කර ඇති ඉල්ලීමට ආරක්ෂා කරමින් දෙමළ ජනයාගේ ඉල්ලීම් අවධාරණය කිරීමට කටයුතු කිරීම ය. එනම් මේ දූෂිත ෆැසිස්ට් අපරාධකාරී කල්ලි දෙකම ප්රතික්ෂේප කිරීම ය. පීඩිත ජනතාවන්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය දිනාගැනීම සඳහා වන අරගලය ප්‍රභූ කුමන්ත්‍රණවල න්‍යාය පත්‍රයට යට නොකිරීමය.
ඉතිහාසයේ ‘මෙවැනිම තීරණාත්මක ලෙස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය තර්ජනයට ලක් වූ අවස්ථාවල’දී අපි ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගලවා ගැනීම සඳහා’ එක් අපරාධකාරි දූෂිත බඩජාරි පාලක කල්ලියක් වෙනුවට තවත් එවැනිම පාලක කල්ලියක් බලයට පත් කර ඇත්තෙමු. ඒ සෑම පාලක කල්ලියක් විසින්ම දෙමළ සමාජය මත සිය ජන සංහාරක ප්‍රතිපත්තීන් අඛණ්ඩව ගෙනගිය අතර දකුණේ සිංහල සමාජයේ විරෝධතාවන් ද මැඩපැවැත්වූයේ වටයෙන් වටය උත්සන්න වූ ම්ලේච්ඡත්වයකිනි. 1970 දී ඒකාධිපතිවාදිඩඩ්ලි පරදවා සිරිමා බණ්ඩාරනායකගේ සමාජවාදි හවුල පත්කළේමු. ’71 දී ඇය ජීවිත විසි දහසක් විනාශ කළා ය. 1977 දී අපි සිරිමාගේ හත් අවුරුදු සාපයට විරුද්ධව “ධර්මිෂ්ඨ සමාජයක්” ඇති කිරීම සඳහා ජේ. ආර්. ගේ එජාපය බලයට පත් කළෙමු. ඒ එජාප පාලනය 1987-90 කාලයේදී දකුණේ දී පමණක් ජීවිත 60,000ක් බිලි ගත්තේය. අනතුරුව ජේ. ආර්.ගේ 17 වසක සාපය නිමාකොට 1994 දී අපි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආරක්ෂාකිරීම සඳහා සිරිමාගේ දියණිය වූ චන්ද්‍රිකාව බලයට පත් කළෙමු. විවිධ උපාමාරු මගින් තවමත් අඛණ්ඩව බලයේ සිටිනුයේ ඇගේ පක්ෂයම ය. ඇගේ ඊළඟ අනුප්‍රාප්තිකයා මහින්ද රාජපක්ෂ 2009 වන විට දෙමළ ජීවිත අවම වශයෙන්, 14,0000ක් විනාශ කර තිබිණි. දැන් නැවතත් රාජපක්ෂගේ ඒකාධිපති පවුල්වාදයෙන් රට ගලවා ගනු වස් අපට එම පක්ෂයේම ලේකම්වරයා බලයට පත් කරන ලෙස උපදෙස් දෙනු ලබයි.
විචාර බුද්ධියක් ඇති තරුණ පිරිස් මේ දුෂිත විෂම චක්‍රය බිඳදැමීම සඳහා මැදිහත් විය යුතුය. ධනේෂ්වර දේශපාලකයන්ගේත් ඔවුන්ගේ අන්තේවාසික බලවේග බවට පත්වන්නන්ගේත් අලංකාරික වදන් පිටුපස සඟවා ඇති ඔවුන්ගේ සැබෑ පන්ති උවමනාවන් හඳුනාගන්නා තෙක් තමන් දිගටම රැවටීමට ලක්වීම වැළැක්විය නොහැකිය. ලෙනින් පැවසූ පරිදි වැනෙනවුන්ට කෙලින් සිටීමට ආධාරකිරීමට කැමැති අයෙකු වෙත් නම් ඔහු හෝ ඇය පළමුවෙන්ම කළයුත්තේ තමන් නොවැනී සිටීම ය. ගිනිගන්නා ගෙයක් තුළ හිඳිමින් දැවී යාමට කිසිවෙකුට අවශ්‍ය නැත. නමුත් තාමත් පොලු මුගුරු සහ පෙට්‍රල්කෑන් අතැතිව සිටින, ගෙට ගිනි තැබූ අපරාධකරුවන් රැක සිටින්නා වූ දොරටුව, යමෙකු අපට ‘පිටත්වීමේ හදිසි දොරටුව’ ලෙස පෙන්වන විට ප්‍රවේශම් සහගත වීම නුවණට හුරුය. පිටතට යාමට තවත් දොරටු තිබිය හැකිය. එසේ නොමැති නම් කළ යුත්තේ කවුළුවක් හෝ බිත්තිය බිඳ එළියට යාමය. යළිත් වරක් අපරාධකරුවන්ගේ ග්‍රහණයට අසුවීමෙන් වැළකිය හැක්කේ එවිටය. බහුවරණ ප්‍රශ්න පත්‍රයකට පිලිතුරු ලියන විභාග අපේක්ෂකයා දෙන ලද උත්තර කීපය අතරින් නිවැරදි උත්තරය තෝරා එහි අංකය කතිරයකින් සළකුණු කළ යුතුය. එහෙත් දෙන ලද උත්තර සියල්ල වැරදි නම් කිසිදු උත්තරයකට කතිරය නොගසා සිටීමේ අයිතිය විභාග අපේක්ෂකයා සතු ය. කවර හෝ උත්තරයකට පිළිතුරු ගසන්නයැයි බල කිරීමට විභාග පරීක්ෂකවරයාට අයිතියක් නැත. එලෙස නොකර සිටීමෙන් විභාගය කඩාකප්පල් කළා යැයි විභාග අපේක්ෂකයාට චෝදනා කිරීමට කිසිවෙකුට නොහැකිය. සැබැවින්ම එවැනි චෝදනා ලැබිය යුත්තේ වැරැදි උත්තර ඉදිරිපත් කරනවුන්ය.