පසුගිය දා දිවි සැරියෙන් සමුගත් දීපාල් සිල්වා නම්වූ ගායකයා ගැන අපේ රටේ මාධ්‍ය තුලින් ඒ හැටි යමක් කථා නොවෙන්නේ අහම්බෙන් හෝ වැරදීමකින් නොවේ. රටේ කලාකරුවන්ගේ ධූරාවලියේ ඔහු වැනි අය ප්‍රබුද්ධ හෝ අප්‍රබුද්ධ පමණක් නොවේ අඩුම වශයෙන් පීචං කැටගරියේවත් ස්ථානගත කරන්නට බොහෝ දෙනා කැමති නැත. රටේ එළිමහන් සංගීත ප්‍රසංග වේදිකාවේ නැතිවම බැරි ගායකයෙක් වී රටේ මහා ජාතියේ ගැලරියට ලැජ්ජාවෙන් අඬන්නට හිතෙන ගැලරි පන්නයේම සින්දු කියපු දීපාල්ගෙ සින්දු අසා කවුරුත් ඇඬුවේ නැත. ඒ වෙනුවට ඒ සින්දු වලින් ගැලරිය පුළුවන් තරම් ආතල් ගත් අතර අවසානයේ දීපාල් ද ඒ ආතල් අතරම සැඟව ගියේය.
ගායකයෙක් නොඑසේනම් කලාකරුවෙක් ලෙස අපේ සමාජය විසින් ස්ථානගත කරන කැටගරියට අයිති වන්නට නම් යමෙක් කළ යුතු ‘ගෙදර වැඩ’ බොහෝ ප්‍රමාණයක් තිබෙයි. ඔහු හෝ ඇය නිර්මාණ නිෂ්පාදනය කළ යුතු අතර ඒවා හුදී ජනයා අතර ඉතා ප්‍රබුද්ධ ලෙස හුවමාරු කරගත යුතුය. මාධ්‍ය හෝ වෙනත් සමාජ අවකාශ වල එම කලා නිෂ්පාදනයට ඉඩක් ලැබෙන්නේ එවිටයි.
දීපාල් සිල්වා හිටියෙ මේ ‘වැදගත්’ ගනුදෙනුවෙන් එළියෙ. ඔහු තනු නිර්මාණය කර නොමැති තරම්. ඒ වෙනුවට ඔහු අනුන්ගේ ජනප්‍රිය තනු වලට වචන එකතු කරලා කොචිචි කරල් වගේ සිංදු හැදුවේය. මේ සිංදු වලට වේදිකාවක් හදල දෙන්න අපේ රටේ සමනල වර්ණ මාධ්‍ය වලට පුළුවන් උනේ නෑ. මොකද මධ්‍යම පන්තියේ වැදගත් සිවිල් සමාජ මාධ්‍යයේ ලිට්මස් පරීක්ෂාවෙන් ඔහු අසමත් වෙලයි හිටියෙ. ඉඳල හිටලා අමාරුවෙන් ඔහුව සමත් කරලා ගීතයක් දෙකක් ගුවන්ගත කරලා දැම්මත් සමස්තයක් වශයෙන් දීපාල් සිල්වා මාධ්‍ය ලෝකය තුල කුස්සියේ මුල්ලකට කරලයි තිබුනේ.
‘ප්‍රසංග වේදිකාව’ කියල උජාරුවෙන් හදුන්වන සංගීත බිස්නස් ගෝරනාඩු ප්‍රසංග තමයි දීපාල් වගේ ‘ගැලරියේ’ යැයි හංවඩු ගසා ඇති කලාකරුවන්ට ජිවත් වෙන්න හුස්ම ටිකක් හොයලා දෙන තැන. සිස්ටම් එක විසින් වට්ටෝරු ගත කරණ ලද ජනතාවකට කන බොන රමණය කිරීම සහ පන්සල් පල්ලි වලට යෑම හැර සමාජ ජිවිතයක් ගැන මෙලෝ අලයක හැගීමක් නැති බොහෝ හුදී ජනයා තමන්ගේ ‘සමාජ ජිවිත විනෝදය’ හොයාගන්නේ ප්‍රසංග වේදිකා වටා රැය පහන් කරමින්.
දීපාල් සිල්වාගේ ගීත සමාජගත නොවී ඒවා ගැලරිගත වීම නිසා ඔහු ප්‍රසංග වේදිකාවේ ගායකයෙක් වෙනවා. ප්‍රසංග වේදිකා ආතල් වෙලඳපොලේ සුරතාන්තය එළඹෙන පැයේ වේදිකාව මතට ගොඩවදින දීපාල්ගෙ ආතල් ජනතාවට හෙමින් සීරුවේ වචන වලින් ටොකු අනිනවා. දෙමළාගේ ප්‍රශ්ණය අමු සිංහලෙන්ම සිංහලයා ඉදිරියේ එළියට දානවා. අවාසනවකට වගේ ගැලරියේ සිංහලයාට ඒවා ඇහෙන්නේ නෑ. ‘ඒ රටේ මිනිස්සු තනිකර කෙලින්නේ පිස්සු’ කියල දීපාල් කියනකොට ගැලරියේ සිට රජගෙදර දක්වා ඔක්කොම ‘බක බක ගා’ හිනා වෙමින් ගීතයට පාද ඇල්ලුවේ ‘අපිනම් ඔය කියන රටේ නෙමෙයි’ කියන්නා සේය.
නගර සභාවේ ලොරියේ වැඩකළ සුවඳරත්න විශ්‍රාම ගියා
අවුරුදු විස්සක ටෙම්පරියේම හිද කුණු ලොරියේම රස්සාව කළා
මේ වගේ ගීත ප්‍රහාර වලින් දීපාල් දමා ගහනකොට ඒවාවල ගීත සාහිත්‍යය නැති නිසා අධිපතිවාදී මාධ්‍යයට ඒවා අහුවෙන්නේ නෑ. ඒ නිසා ඒවා ගැලරිය තුල අතුරුදහන් වෙන අතර ඒවා අහුවෙන්නේ සුවඳරත්නලාගේම ‘ආතල් කලාපයට’ පමණයි.
තීරණාත්මක ලෙස දෙමළාව පරාජය කිරීමෙන් අනතුරුව හන්දියක් හන්දියක් ගානේ කිරිබත් කෑමට තරම් බයාදු ලෙස සහාසික උණු ජනතාවක් ඉන්න රටක, එම සහාසික කම් නිර්මාණශීලි ලෙස යළි යළිත් ප්‍රතිනිර්මාණය කර ගනිමින් තබාගැනීමට සමත් මාධ්‍ය – දේශපාලන සංස්කෘතියක් ඇති ‘රසික සමාජයකට’ දීපාල් සිල්වා ඇවිත් ඉතා කර්කෂ සංගීත බසකින් මෙසේ ගැයුවේය.
ආනන්ද භවන් එකට ඇවිත් තොසේ ගිලිනවා
එළියට ඇවිදින් යාපනේ දෙමලාට බණිනවා
කළු ජූලියත් සමග ඉතා සංවිධානාත්මකව දෙමළාව මහා සමාජයෙන් එළවා දැමීම නිසා ඔවුන් තුල ඇති වූ කම්පනය සහ මේ ක්‍රියාවලිය හා සම්බන්ධ ‘ගැලරියේ මිනිසුන්ගේ’ උභතෝකෝටිකය ඔහු තමාට සුපුරුදු රළු භාෂාවෙන්ම ඉදිරිපත් කළේය. තමාගේ කඩය ගිනිගත් පසු පදික වෙළෙන්ඳෙක් බවට පත්වූ දමිළ ව්‍යාපාරිකයෙක් ගැන ඔහු කියන්නේ මෙහෙමයි.
කන්න නැතුව හරි එකතු කරනවා – සවු හැලියට මම වැඳලා කියනවා
මෙතනම මම බිල්ඩිමක් ගහනවා – ආයෙත් මම මුදලාලිම වෙනවා
මටම ගහපු අය ළඟට ඇවිල්ලා – ආයෙත් මට මුදලාලි කියනවා
ලජ්ජා නැතුව මුන් ආයෙත් මට මුදලාලි කියනවා
සිංහල ජාතිකවාදී මතවාදයට නිය පිටකින් හරි අභියෝගයක් වෙනවා දැක්කොත් මහ ජාතියේ සංඝ-මාධ්‍ය-දේශපාලන බලකායෙන් තැන නොතැන බලන්නේ නැතිව ‘ඕල් අවුට්’ වර්ගයේ ප්‍රති ප්‍රහාර එල්ලවෙන හැටි පහුගිය කාලයේ සමාජය අත්දුටු සුලබ අත්දැකීමක්. එහෙත් දිපාල් නම් ඒවගේ අකරතැබ්බයන් වලට පත්වුණු බවක් නම් අප අසා නැත. ඔහුගේ ගනුදෙනුව තිබ්බේ ගැලරියේ සමාජය සමග. ඒ සමාජයේ තියෙන්නේ වෙනම නීති රීති. මේ වෙනම නීති රීති ඉවෙන් මෙන් හඳුනාගැනීමේ හැකියාවක් දිපාල්ට තිබෙන්නට ඇති. ගැලරියෙන් එහා තමාගේ සීමාවන් දුටු ඔහු සමාජය අමුවෙන්ම විවේචනය කිරීමෙන් ලබාගත් ‘සිවිල් බලය’ පුළුවන් තරම් ටොෆි සිගරට් වෙළෙන්ඳන්ට විකුණමින් ගතමනාවක් හොයාගන්න යහසුළු උනේ තමන් විවේචනය කරන ක්‍රමයේ ‘කපටි ගොදුරක්’ බවට තමන් ද පත්වී ඇති බව නොකියා කියමින්.
මෑත කාලයේ දීපාල් සිල්වා ජනප්‍රියත්වයට පත්වුනේ ‘පොඩි ළමයා’ යන අන්වර්ථ නාමයෙන්. එයට හේතු උනේ ගංජා නොහොත් ‘මල්’ ගැන ඔහු ප්‍රසංග වේදිකාවේ ගායනා කරපු ගීතයක්. ‘පොඩි ළමයා’ සංකල්පය දිපාල්ට හැම අතින්ම සම්බන්ධයි. ඔහුගේ ගීත පොඩි ළමයෙකුගේ පෝතක වැඩ ලෙස සලකා සමාජයේ අධිපතිවාදී මාධ්‍ය සංස්කෘතිකයෙන් ඔහුව එළියට කර තැබෙයි. ඊළඟට ඔහු පීඩිත දෙමළාගේ සහ මුස්ලිම් මිනිසාගේ ප්‍රශ්ණ අමුවෙන්ම මහා ජාතියේ පීඩිතයන්ගෙ ගැලරිය හමුවේ ගයන විට ඔවුහු පුංචි ළමුන් සේ ඒ ගීත වලට ‘රැප් ඩාන්ස්’ දමති. අවසානයේ ඔහුත් පුංචි ළමයෙක් බවට පත්වී ක්‍රමය විසින් සමාජය මත ඇති කරන ප්‍රශ්ණ වල ගැලරි ප්‍රකාශයෙකු බවට පත්වී ළමා විනෝදයක කොටස්කාරයෙකු බවට පත්වෙයි.
හන්දි ගානේ කිරිබත් කෑම නිසා අමන්දානන්දයට පත්ව ඇති මහා ජාතික ගැලරියේ ආතල් නිර්මාණය කිරීමේ සහ ආතල් කැඩීමේ සීමාවන් හොදින් අවබෝධ කරගෙන සිටී දීපාල් සිල්වා, තමන් මුල් කාලයේ ගැයූ මෙවැනි ගීත කිසි දිනක ප්‍රසංග වේදිකාවේ ගායනා නොකිරීමට ද වගබලා ගත්තේය. පහත දැක්වෙන්නේ එවන් ගීතයක පදමාලාවක්.
මුංඇට කන්ජි – මික්ෂර් කන්ජි
මික්ෂර් කන්ජි – ලාබයි සවු කන්ජි
අසු තුනේ මගේ කඩවල් සේරම
කලබල කාරයෝ කුඩු කෙරුවා
මැනේජර් මගේ මල්ලිගේ පුතාට
හොදටම ගුටි දී මැරුවා
අනෙක් නෑයෝ ටික වීසා හදාගෙන
එංගලන්තයට පැනල ගියා
කන්ජි පුරෝගෙන කරත්තේ දාගෙන
කන්ජි පුරෝගෙන මං ආවා
කන්න නැතුව හරි එකතු කරනවා
සවු හැලියට මම වැඳලා කියනවා
මෙතනම මම බිල්ඩිමක් ගහනවා
ආයෙත් මම මුදලාලිම වෙනවා
මටම ගහපු අය ළඟට ඇවිල්ලා
ආයෙත් මට මුදලාලි කියනවා
ලජ්ජා නැතුව මුන් ආයෙත් මට මුදලාලි කියනවා
යාපනේ තම්බි මොකද කරනවා
කොලොම්බු තම්බි පරිප්පු කනවා
තරුණ කොල්ලෝ ටික නිකං මැරෙනවා
කවදද අප්පා සාමය එනවා
ඉස්සර වාගේ බසෙක නැගිලා
යාපනේ යන්නට ආස හිතෙනවා
ආඩවනේ මුළු ලංකාවට ශාමය ඕනෑ
සරද සමරසිංහ
උපුටාගැනීම: බූන්දියෙන්