සැමියා සහ අනියම් පෙම්වතා ෆේස් ටු ෆේස්

අමරසිරි – ඔබෙ අඩවන් නෙතු කරමින් ඈ නතු 
ඇගේ පහන් ලොව ඈ මනසින් බිඳහළ දා 
ඈ මුකුලිත වූවා
අමල් – කරගනු බෑ සතු නොරිසි ඔබේ සිතු 
ඈතින් ඔබෙ මුනිවර මනසින් පෙම් කළ දා 
ඈ අසරණ වූවා

කපල් එක එකතු වෙලා වීක් එන්ඞ් එකේ ෂොපින් යන එක, ඔය කියන පවුල්වල සාමාන්‍ය සිරිතක්. එහෙම තියෙද්දි තනියෙම ෂොපින් යන ගැහැණු මිනිසුන් කොච්චරක් ඇත්ද? මේ ගීතයේ අපි දකින වියපත් ස්වාමියාගේ (මහේන්ද්‍ර* බිරිඳ (යශෝධා* එවැන්නියක් ද? ඒ පවුලේ මූලික සබඳකම්වල දුරස් බව එක සයනයක දෙපස නිදන තත්පර කිහිපයක දසුනින් විස්තර කරනවා. යාන්ත‍්‍රික වූ පාරිභෝගික සමාජ වපසරියක මේ යුවළත් ගොදුරක් පමණයි. ඒ වගේ මොහොතක පවුලක් ගොළු වීම අසාමාන්‍ය නැහැ නේද. මේ විෂුවල් එකේ ඉන්න අනියම් පෙම්වතා (හේමාල්* මුල සිටම ඒ පවුල් සබඳතාව මැද්දට හෙමින් සේන්දු වෙනවා. ඒ වගේම බිරිඳට සැමියාගේ ඇගයීම් වෙනුවට නොසළකා හැරීම් (තේ එකේ කූඹියා පෙන්වීම* වන විට ඒ තත්වය හිත පෙළන තරම කොයි තරම් වෙන්න ඇත් ද?

එහෙම මොහොතක ගලන සරාගී ඇරයුම් ඉවත දමන්නට තරම් මේ සමාජය වීතරාගී ද?

අමරසිරි – නුරා එගිනි දලූ ඈ දවමින් ගෙතු 
සළෙල ගීතයට ඇය තනුවක් කරගත් දා 
ඈ ලොව අහිමි වුණා. 
අමල් – ඔබේ මිලින ගති ඇයට නොවේ රුති 
පෙමින් තොරව ඇගේ දිවිය කතරක් වූ දා 
ඈ මවෙතට ආවා.

පේ‍්‍රමයෙන් මුහුවිය යුතු සබඳකම්, සරාගී සිතැ`ගියාවන් අහිමි වූ පසු තැවිල්ලක තනි වී එය එලෙස දරා සිටිය යුතු ද. ‘පවුල රැුකගැනීම’ නම් තිරයෙන් වසා මිනිස් හැඟීම් විතැන් කළ හැකි ද? මේ ධනේශ්වර ආත්මාර්ථකාමී ජීවිත වලට අවම තරමින් පවුලේ විමුක්තියවත් අත්පත් කරගැනීමට හැකිවී තිබේද? එහෙව් විමුක්තියක් හෝ නොලත් ගැහැණු-මිනිසුන්ට හාත්පස සමාජය කොච්චරකට අදාළ ද? අපට ඒ ගැන කතා කරන්නට හෙටත් බොහෝ දේ, මේ සමාජ පරිසරය තුළ ඉතිරි වෙනු ඇති. මේ ගීතමය සංවාදය අගට ප‍්‍රියන්ත කොග්ගලගේ කවියාගේ ‘රැුහැයියනි රැුය ගෙවුණි’ කවි පොතේ කවියකින් විරාමයක් තබමි.

‘‘ එක තුරක පැටලිලා – හිඳින වැල් දෙකකට 
මොනවා හිතෙනව ඇත් ද – මූණට මුණගැහෙන කොට….? ”